Shelaalei – Historia Shelaalei jest długa i spokojna niczym rzeka płynąca przez namorzynowy las. Od zawsze zamieszkiwali oni tereny wśród „Ciepłych Gór” lub nieprzebytych lasów, gdzie całymi stadami żyli w harmonii z przyrodą i otaczającą ich ziemią. Pochodzą od żyjących niegdyś na terenach Cesarstwa „łowców”, będących specyficznym szczepem Reptilionów egzystujących w małych grupach zwanych stadami. W Fallathanie jednak ich pozycja raptownie się zmieniła, gdy  powstało Dan. Tam też po raz pierwszy weszli w układy z koboldami i „ciężkimi” (późniejszymi Daggonami) w celu ochrony swych ziem przed ekspansją ssaków i innych jaszczurów. Wodzem owego stada „łowców” był reptilion Shelaal. Gdy jednak Dan upadło „łowcy” nie chcieli mieć nic wspólnego z całą ideą „Gadziego Raju”. Uważali iż Administracja i cała zguba mieszkania w miastach zabije ich duszę i upodli. Z tego też powodu liczne w tamtych czasach stada rozpierzchły się lub zmuszone sytuacją polityczną ruszyły w wielką podróż ku ziemi spokojnej i obfitującej w zwierzynę. Tak też część  potomków Shelaal`a, jednego z legendarnych założycieli Reptilii i zarazem mitycznego ojca Shelaalei, dotarła na tereny współcześnie zwane Reptilią. Żyjące tam już stada jaszczurów powitały ich radośnie jako świeżą krew i możliwość wzbogacenia się o nowych silnych, członków. Wynikiem tego było wymieszanie się obu grup, które jako całość utworzyły ogromny i bardzo liczny szczep. Szczep ten koegzystował spokojnie na dość dużym obszarze ziemi mając za zagrożenie jedynie wszędobylskie orcze „Waaaagh!” oraz plemiona ludzi zaciekle wdzierające się na ich terytorium. Do tego po kilku pokoleniach na tereny te przybyły resztki wojowniczych „ciężkich” i zaczęły wprowadzać własne rządy podobne do tych, jakie nie odpowiadały Shelaalei w Dan. Rozpoczął się straszliwy konflikt. Wódz najsilniejszego stada często walczył o dominację nad lasami tropikalnymi z Lordem Daggonów kierującym swymi krwiożerczymi pobratymcami ze sztucznej góry jaką była jego Forteca w samym środku Puszczy. Jednak wiadome było iż mało liczni najeźdźcy nie zdołają pokonać licznego i silnego szczepu tubylców. Wojna pochłonęłaby zapewne tysiące istnień, a mury Fortec Lordów stałyby się cmentarzyskiem wielu walczących. Do tego nie mogli dopuścić zarówno Shelaalei jak i Daggoni. Przywódcy obu tych grup w obliczu osłabienia szczepów i zbliżającego się kolejnego „Waaagh!!” orków, zawiązali sojusz jaki miał w przyszłości zapewnić pokój tym ziemiom i niezależność każdemu jaszczurowi, który je zamieszkiwał.Daggoni mieli bronić ziem Shelaalei przed „cywilizacją”, zaś liczne „Dzieci Shelaal`a” w zamian tolerowały ich na swych terytoriach (dzięki temu uniknięto zgrzytów, które zniszczyły Dan; Shelaalei zyskali mur przeciwko potędze państw ssaków, a mało liczni Daggoni cel życia i odwieczne marzenie o „potędze rasy”). Dzisiaj wygląda to wszystko tak samo jak wtedy. Liczne „Dzieci Shelaal`a” żyją w silnych i dobrze zorganizowanych stadach na ogromnych połaciach dżungli kultywując tradycję przodków i wspaniale koegzystując z przyrodą jako jej dobre i szlachetne dzieci. Czas płynie spokojnie na wychowywaniu młodych i sytych polowaniach na ziemiach nie nękanych najazdami ssaków. Jedynym odstępstwem od zwyczajów jest tolerowanie górujących nad lasem Fortec Daggonów. Shelaalei jednak godzą się na nią wiedząc, iż gdy nadejdzie taka potrzeba skryją się za szerokimi murami tych bastionów i razem ze swymi młodymi będą bezpieczni podczas, gdy wokoło będzie szaleć znienawidzona przez ich szlachetne serca wojna.

Sam wygląd, tak jak w przypadku Daggonów, może być różny ponieważ doszło już do wymieszania się krwi obu szczepów. Najczęściej jednak jaszczury te są zwinnej, wręcz kociej budowy ciała ,a ważą średnio około 170kg. Aksamitne w dotyku ,acz ostre łuski mogą mieć przepiękną gamę kolorów i odcieni (począwszy od czerni, a zakończywszy na seledynowym lub nawet po części złotym i czerwonym). Ciała ich zdobią włosy lub pióra przypominające puch (ale to też nie jest reguła. Shelaalei najczęściej posiadają grzywy lub długie włosy na głowach i części ramion, a ich ogony zdobi „kita”).