Daggoni – Wywodzą się od mitycznych „ciężkich” i są podobno potomkami linii krwi pochodzącej od jednego z Legendarnych założycieli Reptilii Darkona oraz jego samicy Dżibhril. Gdzieś około XXX roku jeden z potomków pierworodnego tej pary , Zarakiego, uciekając z pogrążonego w chaosie Fallathanu, dotarł do dzisiejszych obszarów środkowej Retpilii. Tam też zaaklimatyzował się razem z innymi uciekinierami spośród szczepu „ciężkich” i powoli zaczął podbijać okoliczne ziemię w typowy dla tych jaszczurów sposób. Dzięki tak ekspansywnej polityce uciekinierzy wdali się jednak w konflikt z tubylczymi jaszczurami ,które na dodatek wsparły liczne stada przemieszczające się z ziem w okolicy Dan w te właśnie, tropikalne rejony. Gdy zdawało się iż wybuchnie kolejna bratobójcza i pełna przemocy wojna plemienna „Lord” Daggonów (nazwa została nadana im przez tubylców i oznacza tyle co „Dzieci Zmierzchu i Pustyni”) i Wódz jednego z najsilniejszych stad przyszłych Shelaalei doszli do porozumienia mającego na celu stworzenie najdziwniejszego sojuszu jaki znała historia. Otóż mimo iż ziemie znane teraz jako Reptilia są stosunkowo dzikie i dziewicze, to nie mogą ustrzec się ekspansji „cywilizowanych” ras. W szczególności orkowie oraz coraz liczniejsze ludzkie plemiona widziały sobie tropikalne lasy jaszczurów jako nowe miejsce do życia. Shelaalei mimo iż liczni byli łowcami. Jedyne co ich interesowało to posiadanie własnego terytorium , utrzymanie w dobrobycie stad i zachowanie odwiecznych rytuałów, z kolei Daggoni byli (i są) szczepem wojowników rządnych krwi i chwały oraz noszących w sercach pewną dozę pogardy dla ssaków. Z tego też względu obie strony doszły do porozumienia i zaczęły żyć na zasadzie symbiozy. Daggoni, chociaż mało liczni, mieli pełnić funkcję obrońców i generałów w walce z „najeźdźcami” wykorzystując swą chęć zabijania, znajomość budowy struktur obronnych (później zwanych Miastami – Świątyniami ,patrz. Tlaxclot) oraz umiejętność prowadzenia wojny ,zaś Shelaalei w zamian mieli tolerować owe fortece na swych ziemiach oraz uznawać mieszkające w nich jaszczury za swych braci i sojuszników. Daggoni w społeczeństwie reptilionów pełnią tą samą militarno – administracyjną funkcję. To oni najczęściej mieszkają w miastach, które w przeciwieństwie do ludzkich osiedli pełnią funkcję schronienia w czasie najazdu dla całej populacji oraz Centrum Dowodzenia operacjami militarnymi prowadzonymi przez Lordów Daggonów. Sam szczep dzieli się na wiele klanów, które porzuciły częściowo całkowite oddanie się naturze jaszczurów na rzecz tworzenia dziwnych paramilitarnych grup. Wiadome jest iż lubują się w monumentalnych budowlach (czego dowodem są Miasta – Świątynie) i potrafią wykorzystywać do prowadzenia działań wojennych rodzime dla ekosystemu dżungli gatunki zwierząt (min. pewne gatunki zdawałoby się dawno wymarłych gadów ,choć  nie są one przez nich hodowane, co jest ważne, bo dzięki temu nie degradują środowiska wypasem lub rolnictwem).

Samym wyglądem w obecnych czasach mogą  niewiele różnić się od swych krewniaków Shelaalei. Mieszanie się krwi obu szczepów wychodzi na dobre całej rasie, ponieważ zmienność genetyczna zmniejsza ryzyko powstawania skaz. Daggoni są łatwo rozpoznawalni po olbrzymich rozmiarach. W porywach osiągają masę nawet 300 kg i ponad 2.5 metra wzrostu. Są niezwykle muskularni, najczęściej pokryci twardą, jednokolorową łuską (dominuje ciemna zieleń i czerń, ale zdarza się też błękit), a ciała zdobią zazwyczaj kostne wyrostki, płytki lub wachlarze skórne (co też nie jest regułą zważywszy na mieszanie się Daggonów z Shelaalei), a nawet rogi.